Hoi, ik ben Femke, ben nu 22 jaar, en studeer momenteel aan de Hogeschool Enschede. 3de jaars.
Een kleine reactie, misschien hebben jullie er wat aan.
Bij mij zelf werd het pas op mijn 20ste pas vastgesteld. Dus het is denk ik een groot voordeel om het nu al te weten. Je weet dan namelijk waar alle “leerproblemen” vandaan komen. Daar wordt iemand en dus jullie zoon wat zekerder van het neemt veel vragen weg.
Zelf ben ik meerdere malen blijven zitten. En heb bijvoorbeeld op 3 verschillende basisscholen gezeten. Ik ben 2 keer in de 2de klas gezeten, en 2 keer in de zesde. Achteraf vond ik het helemaal niet erg, toen ook niet eigenlijk. Omdat alle dingen worden herhaald kun je de informatie beter opslaan.
Het eerste, tweede jaar, gaat het allemaal snel en langs je heen, je hebt het gevoel dat iedereen veel sneller loopt dan jij. Als je dan de tweede keer in de tweede klas komt, heb je veel meer grip op de stof, en begin je zelfs al vooruit te denken. Dat maakt je zekerder. En je krijgt het gevoel van:“zie je wel, ik kom er wel, maar het duurt gewoon iets langer.”
Dus, om kort samen te vatten: het kan volgens mij niet veel kwaat. Ik denk zelf dat het hem meer rust geeft. Maar ik ken uw zoon verder niet. U bent daar expert in.
Verder als losse tip. En sorry als ik u ermee kwets: sta er “gewoon” tegenover, wees er open over, en vooral; hij kan net zoveel als een ander, het duurt alleen nét iets langer!
Ik hoop dat jullie er iets aan hebben gehad.
Femke
HOi
ik ben zelf ook dyslectisch en bij mij is het ook gebeurd een jaar rijpen.(3de klas lagere school)
Mijn ervaring zelf was eerst onbegrip, want mijn cijfers waren toch niet zo slecht, maar later heb ik er veel plezier van gehad.(advies DOEN)
Ik hoefde niet zo meer op mijn tenen te lopen en kreeg meer aansluiting bij de andere kinderen.
Zelfvertrouwen is toen ook een stuk opgekrikt en heb daardoor een Hbo kunnen doorlopen, met daarnaast een training voor mijn dyslectie.
welke mij via ezelsbruggen behoorlijk dit probleem onder controle heb weten te krijgen.
Want wees reeel dyslectie is niet alleen het moeite hebben met lezen en schrijven.
Als er psychisch goed aandacht aan geschonken wordt, is er heel goed mee te leven.
succes met je kind en vertel hem dat het een kanjer is
alice
Hoi Nelleke.
Bij mij is dyslexie geconstateerd toen ik 11 jaar oud was dat is nu 19 jaar terug. toen was er over dyslexie nog maar weinig te vinden. woordblindheid, zoals het toen genoemd werdt, was nog erg onbekend en er was weinig begrip. destijd heeft mijn moeder samen met een paar andere moeders en een psychiater de stichting “hulp bij dyslexie” opgericht waarmee voor nederland de bal aan het rollen is gebracht. hoe heeft dit mij nu geholpen?
Ten eerste is een dyslectisch kind beslist niet dom. hij maakt alleen veel fouten in zijn of haar taal als het op schrijven of lezen aankomt.
het grappige was dat toen ik op de middelbare school vreemde talen ging leren er geen problemen meer waren met schrijven, omdat ik alles weer “opnieuw” moest gaan leren. Wat mij het meeste geholpen heeft is simpelweg intensieve training. eerst is er via een aantal tests geken waar mijn fouten liggen. daarna is het zaak om het fouten patroon, wat vaak een vast patroon is, te gaan onderkennen en er op oefenen. zodoende ben ik op de middelbare school maar een keer blijven zitten en ben ik met de wetenschap dat ik dyslectisch ben steeds weer over gegaan. Als taal de enige achterstand is die je kind heeft in de klas dan kan hij moeiteloos over vind ik, mits er thuis aandacht aan wordt besteed. zelf heb ik dat nooit echt erg gevonden omdat ik daardoor bijvoorbeeld in gramatica erg uitblonk.
dikke knuffel aan je kind. want die kan er niets aan doen en die komt er echt wel.
hallo hier is jan , die ook woordblind is.>
ik was de slechtste leerling van de hele school,als ik twee bladz. las was ik dood op, volgens mij maakte ik ook geen bizondere slimme indruk.maar uit eindelijk ben ik er wel gekomen.. ik he nu de indruk dat 95% van de klas genoten met mij zou willen ruilen .ik ben altijd aan`t leren maar doe het op mijn eigen manier,
ik heb altijd gedroomd om te vliegen.. het was een zwembeweging nu ben ik over de zestig en heb nu al twee helikopters versleten en pas een nieuwe gekocht ben tamelijk rijk en toch ook nog gelukkig(tevreden ) ben met erg veel dingen bezig
mijn vader zei altijd dat ik met een schop zou moeten werken…je ziet bij mij was er weinig aanmoediging,……aan mijn vader wilde ik het wel eens laten zien….
en dat gaf me wel wat voldoening…… ook wat ik aan logisch denken tekort kwam
voelde ik altijd aan ……ik wist dat er tien oplossingen voor elk probleem waren
vinden anders was ik niet tevreden …….
het lijkt dat die woordblind heid me geholpen heeft
jan………….
hoi ik ben sanne en 21 jaar en ook leesblind , ze zijn er in de 2e van het voortgezet onderwijs achtergekomen , eigenlijk had ik toen een jaar over moeten doen maar omdat de school ging sluiten en ze dus zo veel mogelijk leerlingen wilden houden zeiden ze niks en hebben ze met wat gesmokkel over laten gaan terwijl ik dus hele slechte cijfers had.
in de 4e was het dus mis want ik kon dus geen examen doen omdat ik gewoon de stof niet kende. nu zou je zeggen waarom hebben je ouders daarniet op gelet ?
dat hebben ze wel,alleen de school zei dan dat ze zich overbezorgt waren omdat ik enig kind ben , en toen mijn moeder ernstig ziek werd was het gebeurd en liet ik school vallen , ook al had ik geen diploma ik heb nog altijd werk gehad ,
ik ben nu getrouwd en zwanger van ons eerste kindje , opzich ben ik best een beetje bang dat ik het door geef , het hoeft niet maar mijn vader is ook dysletisch
maar ik weet nu wat het is dus kunnen we misschien optijd bij zijn ,
wat ik nog tegen je wil zeggen het is helemaal niet zo gek om je zoon een jaar over te laten doen {ik heb groep 4 ook 2 keer gedaan} en geef hem de tijd , als hij wat schrijft of leest zeg het niet voor direct maar laat hem rustig na denken , ik heb zelf een boek gekocht een paar jaar terug ik denk dat hij nog wel tekrijgen is
“de gave van dyslexie” Ronald D. Davis met Eldon M. Braun.
hier staan tips om te trainen en andere leuke weetjes en tips
Hoi Nelleke,
Ik ben dyslecties en ben 27 jaar. Dit werd al duidelijk op de kleuter school. In de eerste klas van het lager onderwijs, heb ik twee jaar gezeten. Daarna ben ik naar het speciaal onderwijs gegaan. In mijn famillie zijn meerdere gevallen van dyslexie of nichtjes en neefjes die een klas voor een tweede keer doorliepen om te rijpen.
Ik heb aan hen nooit effecten daaraan kunnen opmerken. natuurlijk zijn er altijd kinderen die gaan pesten. Dat zou een effect kunnen geven. Maar het ligt ook aan het kind zelf wat hij/zij daarmee doen. maar vooral de steun van ouders. Het is heel belangrijk om als ouder zijnde achter je kind te staan, te geloven in hen, niet te schamen. Dit is heel belangrijk.
Ik zelf kan geen mogenlijke effecten noemen als je nog een jaartje langer in een klas zit. Ik denk ook dat er een verschil is tussen, een jaartje extra op het “gewone” onderwijs of het speciale onderwijs. Het woord zittenblijven kunnen ze niet en bovendien zijn er meerdere kinderen die een jaarje extra in de klas blijven.
Een jaartje extra ondanks begeleiding is niet vreemd. Als ouder zijnde zul je blijven knokken voor je kinderen, zou mijn moeder zeggen. Knokken voor extra/meer begelijding, omstandigheden. Het is zo breed, wat moet je doen, welke behandeling kan aanslaan enz.
Het voornaamste naar mijn idee is: achter je kind staan, geloven in hen, niet schamen, niet alleen zien waar hij/zij moeite mee heeft maar ook waar ze juist goed in zijn, laten doen wat ze kunnen en heel veel geduld hebben.
En je zult zien dat jullie zoon vooruit zal gaan, dat hij zich zal ontplooien/onwikkelen. Van op je tenen lopen lukt dat niet.
Ik heb zelf veel gelezen. Uit bibliotheek, De Balans en heb ook het boek de gave van dyslexie gelezen. ik vond hem geweldig, ik kan het even niet anders omschrijven.
Ik hoop dat jullie wat hebben aan deze bijdragen. En vooral achter jullie zoon staan, steunen en geduld. Maar dat vertrouw ik wel.
Groetjes, Angie
Hoi
Bij mij is het in de 3de op de middelbare school ontdekt, en ik ben ook blijven zitten omdat ik kom kiezen of blijven zitten of in het examenjaar blijven zitten. in dat jaar heb ik ook een cursus gehad met muziek en zo. Ik weet niet of uw zoon dat ook heeft gehad? ik doe nu helpende in de verzorging en dat bevalt mij goed. dus geen speciaal onderwijs.
groetjes
esther
hoi,
ik ben 22 en tweede jaars studente aan de opleiding informatiedienstverlening en management. Twee jaar geleden is er bij mij dyslexie vastgesteld toen ik op de opleiding communicatie zat, ik moet zeggen dat het een hele opluchting was dat het beestje een naamje had gekregen. Ik heb jaren op de basisschool moeten aanhoren dat ik dom was (van de lerares) en dat ik niet echt ver zo komen. Ik ben mijn moeder daarom ook erg dankbaar geweest dat ze tegen het advies van mijn lerares me naar de mavo stuurde, wat twee jaar geleden tijdens mijn test uitkwam dat ik makkelijk het vwo had kunnen doen. Erg kwaad was ik daar over. Het instituut waar ik voor mijn dyslexie les kreeg wees mij erop dat het het wel goed is geweest dat ik eerst naar de mavo en toen naar het mbo gegaan was want ik had alles op mijn tempo kunnen doen en makkelijk alles kunnen halen. Nu zie ik wel waarom ze dat zeiden want het hbo gaat me nu wat beter af, soms mis ik bepaalde stukken wel omdat het te snel gaat, maar door mijn mede studenten die allemaal weten dat ik dyslexie heb, krijg ik dan een soort bijles dat ik niet achter blijf op de groep. Ik denk wel dat het verstandig is dat u zoontje een jaartje blijft zitten anders krijgt hij een overvloed van informatie die hij niet kan verwerken. Het meest belangrijkste is dat u achter u zoontje moet blijven staan en stimuleren net als mijn moeder bij mijn deed.
groetjes marjolein
Hallo Nelleke,
Jij vraagt of het zinvol is om een kind te laten zitten. Na mijn idee is dat niet zinvol omdat het kind ook de vakken waar hij wel goed in is moet overdoen en dat niet motiverend werkt. Beter is het dat de school in overleg met de Orthopedagoog een programma ontwikkeld voor de taal met behulp van computer e.d. op zijn eigen niveau en hiermee gaat trainen. Door te herhalen, met of zonder begeleiding van een (leesmoeder/ vader) kan het kind gewoon in de klas blijven. Ook voor de sociale contacten van het kind met klasgenoten is het belangrijk dat het niet weer verandert en misschien door zijn handicap als een buitenbeentje wordt buiten gesloten. Mijn ervaring is dat doubleren niets oplost. Het kind kan met ondersteuning van de leerkracht in de klas uitleggen wat dyslexie is. Er bestaat een leuk boekje dat heet 2 voor dictee en is geschreven in eenvoudige taal. Dit is te bestellen bij het Landelijk Bureau van Balans of bij Balans in je regio. Voor adressen of telefoonnummers kun je me mailen.
N.B. Ik ben een moeder van een ernstig dyslectische zoon van bijna 17 jaar en afdelings bestuurslid van Balans afdeling Twente.
Met vriendelijke groet,
Annemieke
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's