Zoals jullie wel zullen bergrijpen heb ik ook Dyslexie!
Ik heb zelf een erg slechte ervaring gehad op de basisschool. (ik ben nu 20 en studeer aan een universiteit!) Doordat ik op het Montessorie onderwijs zat heb ik 3 jaar lang dezelfde leraarse gehad. Deze vrouw begreep kennelijks niets van dyslexie…….Elke dag moest ik horen hoe ontzettend dom ik wel niet was in de pauze mocht ik niet buiten spelen want domme kinderen moeten nueenmaal hun achterstand in halen…… Andere kinderen moesten maar niet met mij gaan spelen want misschien is domheid wel beslettelijk…!!! Thuis werd ik ook nog eens geconfronteerd met een hoogbegaafde broer waar mijn “domheid”maar erg schril bij afstak…….
Ik ben naar de Mavo gegaan, en daarna heb ik op het volwassen onderwijs Havogedaan. Voor de wat mindert presteerende leerlingen was daar een I.Q. test verplicht. Hoewel ik redelijk presteerde besloot ik heb toch te willen doen. Ik was doodsbang dat mijn domheid nu zwart op wit aangetoond zou worden, enik durfde eigenlijk nauwelijks naar de uitslag. Toch heeft deze test mijn leven een totaal andere wending gegeven. Ik bleek een zware vorm van Dyslexie te hebben (ik was nu al 18 jaar oud! en nooit had iemand eerder dit ontdekt!) Mijn intellegentie scoorde bovengemmiddeld hoog. Natuurlijk moest ik naar de Universiteit !!!!!!!
Je kunt je voorstellen wat voor een invloed dit heeft gehad op mijn leven. Tot mijn 18e voelde ik mij zelf een dom persoon die eigenlijk geen recht van spreken (of leven) had. Nu ben ik zelfverzekerde jonge vrouw geworden. Ik lijdt vergaderingen zit in het betuurvan een landelijke organisatie, ik doe een dag in de week kusntacademie en ik studeer. Vroeger dacht ik dat ik niets kon, nu denk ik kom maar op met die wereld en het leven! Ik blijk opeens een heleboel onverwachste talenten te hebben! Natuurlijk loop ik regelmatig tegen m'n dyslexie aan, maar ik sta er veel positiever tegenover. Dom gevonden worden blijft mijn grote angst maar ik weet nu tenminste dat ik niet dom ben!
Op heel veel scholen en zeker op het volwassen onderwijs heb jegoede voorzieningen. Ook de Universiteit van Nijmegen schijnt veel aan Dyslexie te doen.
Ik heb nu een prisma bril en die helpt ontzettend. Anderen moeten maar accepteren dat ik dyslexie heb, zelf heb ik het nu helemaal geaccepteerd! Ik kom er openlijk vooruit en de meeste mensen respecteren het nu wel. Tegen iedereen met Dyslectie wil ik zeggen dat je het eerst zelf geaccepteerd moet hebben voordat anderen dat zullen. Zeg gewoojn dat je Dyslexie hebt zodat je van de vele voorzieningen gebruik kunt maken. Het is geen schande echt niet! Sommige dingen kunnen mensen met Dylexie juist weer beter (creatief).
Aan alle uoders van kinderen met Dyslectei wil ik zeggen laatr je kinderen testen, en laat ze naar een goede school gaan waar ze dyslexie respecteren. Een zieke leraares zoals die die ik heb gehad laat voor de rest van het leven van je kind littekens achter en dat is zo zonde want dat is helemaal niet nodig!
En laat kinderen vooral doen wat ze leuk vinden.
Verder wil ik aan iedereen die net zo'n ervaring heeft gehad als ik vragen hoe hun ervaring was en hoe zij dat hebben opgelost.
Ook zou ik eigenlijk willen dat leraren hier verplicht een cursus voor moeten volgen!
Wie is het hiermee eens? Belangenvereniging oprichten? Mijn lerares van toen geeft nog steeds les en treitert kinderen met dyslexie nog steeds verschrikkelijk, kan zij hiervoor uit haar functie gezet worden? Ik voel me zo machteloos voor alle kinderen die dit ook moeten ondergaan…
Ik hoop op vele reacties.
LIEFS, JOLIEN.