dyslexie.startpagina.nl

wie wie zijn/haar verhaal vertellen?

  • Anonymous avatar

    LonnekeV

    Artikelen in tijdschriften, boeken en online-informatie over dyslexie is er voldoende te vinden. Maar hoe is het nu echt om deze onzichtbare handicap hebben? Dyslexie heeft nog steeds te kampen met veel onwetendheid en vooroordelen. Hoe het is om dyslectisch te zijn, of er op een andere manier mee geconfronteerd te worden, is vaak onbekend. Over het werkelijke impact van dyslexie op het dagelijks leven hoor of lees je weinig. Hoe is het om dyslectisch te zijn? Hoe voelt dat? Hoe reageert de omgeving op de dyslexie? Hoe gaat het thuis? En hoe gaat het op school, tijdens een opleiding of studie en op de werkvloer? Welke problemen kom je tegen en welke oplossingen zijn er? Alleen als je er zelf mee te maken hebt weet je het.

    Nu schrijf ik een boek over de ervaringen van mensen met dyslexie. Hiervoor ben ik op zoek naar personen die met dyslexie te maken hebben. Bent u zelf dyslectisch of bent u ouder van een dyslectisch kind? Of heeft u in uw omgeving met dyslexie te maken? Wilt u uw ervaring vertellen? Reageer dan alstublieft! Op verzoek zal uw verhaal anoniem verwerkt worden of de naam kan gefingeerd worden.

    Hartelijk dank!

    Lonneke Verhoef

  • Anonymous avatar

    LonnekeV

    SORRY, FOUTJE ! MOET NATUURLIJK ZIJN: WIE WIL ZIJN/HAAR VERHAAL VERTELLEN?

  • Anonymous avatar

    nijntjepluis

    Dat merken dyslecten zelf toch niet op temninste ik niet

  • Anonymous avatar

    Catharina

    Beste Lonneke,

    Ik zie dat nog steeds niemand gereaageerd heeft.

    Ik snap dat ook eigenlijk wel.Ik ben een ouder van een ernstig dyslect kind

    en een metgelukkig een minder ernstige vorm.

    Maar ik denk dat ik niet de enige zal zijn die wel eens tegen zijn omgeving zegt.

    School en mijn kinderen ik kan er een boek over vol schrijven.

    Mijn oudste zit inmiddels in groep 7. en vanaf groep 1 tot groep 6 is verschrikkelijkl voor hem geweest Hij is in die jaren behoorlijk beschadigd geraakt.Hij zit nu op de derde school. En hij is sinds jaren weer gelukkig.

    Ik heb een zoon die nu ineens opbloeit.Hij mag gelukkig hierna nog een jaar naar deze

    school .Hij mag er hulpmiddelen gebruiken.En dan staan we weer aan het begin van het volgende probleem.Het lijkt het beste om hem een jaar naar Het OPDC telaten gaan.

    Kom je er vervolgens achter dat degene die het dichtste bij is.Het gebruik van hulpmiddelen niet accepteerd geen daisy ,laptop of kurzweil.

    terwijl onze zoon daar juist wat zelf vertrouwen van krijgt.

    ik zal niet het hele verhaal van mijn zoon op schrijven hier.

    Ik wil je eventueel wel mijn ervarigen schrijven.

    Maar dan vanuit mijn ervaring. Onze zoon vindt ik daar nog te jong voor

    groetjes catharina

  • Anonymous avatar

    Marleen

    Hoi LonnekeV

    Ik ben marleen bijna 40 jaar en heb vroeger op een LOM school gezeten voor mijn dyslexie. Dat was niet leuk want dat was niet want je zat niet op school bij de vriendjes uit de buurt, die had ik na een poos ook niet want ik was dat kind op een BLO school en niet goed nij mijn hoofd. Na de lagere school ben ik naar de land en tuin bouw school gegaan en met gemak alles toen op B nivo gehaalt engels een 5,6. ik wilde heel graag iets met dieren doen maar (ik denk dat mijn ouders niet hadden gedacht dat ik zou slagen) er was niets aan vervolg onderwijs geregeld. Ik ben KMBO verzorging gaan doen(ook op m'n sloffen) en daar na MBO activiteiten begeleiding. Maar ik kreeg niets aan begeleiding voor mijn talen en mocht alleen de op leiding doen als ik een voldoende haalde voor de talen, dit lukte niet en ben gestopt. Jammer maar dat ging toen zo.

    Nu ben ik bezig eindelijk met een opleiding voor dierenartsassistent bij de LOI nu is daar een leraar die mijn werk na kijkt maar ook telkens mijn spel fouten verbeterd. Ik heb een dyslexieverklaring heb ik hem verteld met de vraag of hij er rekening meer wol houden en na de inhoud kijkt. Zijn andtwoordt was jammer dan ik vind het belangrijk dat er goed gespeld wordt. Dus in 20 á 25 jaar is er bij sommige mensen nog niets veranderdt.

    Nu heb ik ook een zoon die dyslexties is en adhd heeft zit op bijzonder onderwijs bij ons in de buurt. waar ik mij niet voor schaam en voor heb gevochten om hem naar het bijzonder onderwijs te krijgen, school vonde het niet nodig maar na 2 jaar zeuren wilde ze hem dan toch laten tesen voor deze school en hij mocht na 3 weken er al naar toe, joepie!! na een maand hadden we een gelukkig kind met een taal achter stand van 2 jaar. nu is hij nog steeds een heel gelukkig kind gaat volgend jaar naar de school verlaaters klas en zit al bijna op nivo groep 8. Ze denkten dat hij min Mavo moet kunnen halen maar Havo zou ook kunnen eerste weer testen.

    Zo zie je dat er dingen veranderen maar ook hetzelfde bijven na 30 jaar onderwijs. nu zijn er nog mensen die niet weten wat het inhoud en er grapjes of opmerkingen over moeten maken, maar ik weet wel een dyslex moet vechten voor wat hij wil en komt er sterker uit.

    wat een lap tekst zo in een keer.

    Groeten Marleen.

  • Anonymous avatar

    LonnekeV

    Beste Catharina,

    Bedankt voor je reactie! Ik ben heel blij met je reactie. Je bent zeker niet de enige die kan zeggen “ik kan er een boek over vol schrijven”. Helaas! Er zijn heel veel “gevallen” zoals die van jou. Sommige minder erg, sommige nog veel erger. Veel mensen weten helaas weinig of niets over dyslexie, laat staan dat ze (kunnen) weten welke ervaringen hierachter schuil gaan. Daarom zou ik graag ervaringen van anderen willen verwerken in het boek(je). Om in beeld te brengen wat dyslexie in sommige gevallen met een kind, een gezin enz. doet.

    Ik kan begrijpen dat je je zoon te jong vindt om zijn verhaal te doen, daarom zijn ervaringen van ouders ook van harte welkom. Als je je ervaringen wilt mailen of nog iets wilt vragen of zeggen kun je je mail sturen naar dyslexie@live.nl

    Nogmaals bedankt!

    Groetjes Lonneke

  • Anonymous avatar

    LonnekeV

    Hoi Marleen,

    Ook jij hartelijk bedankt voor je reactie! Zoals ik ook in de reactie aan Catharina al schreef, is de onwetendheid mbt dyslexie nog steeds groot. Vele mensen weten niet van dit soort ervaringen af, omdat er nauwelijks iets over te lezen is. Het is voor mij dus erg belangrijk om zoveel mogelijk ervaringen te horen om een goed boek(je) te kunnen schrijven. Heel erg bedankt dus nogmaals en mocht jij nog meer kunnen/willen vertellen mail het dan alstjeblieft naar mij! (zie ook reactie aan Catharina of klik op mijn naam boven mijn eerste bericht). Ik hoop echt op nog vele reacties van bezoekers op dit prikbord.

    Marleen, ik hoop voor jou dat je opleiding tot dierenartsassistente echt gaat lukken en wat betreft je docent van de LOI kun je misschien proberen of je een andere toegewezen kunt krijgen?! Laat je niet ontmoedigen door zo iemand hoor! Succes!

    Groeten Lonneke

  • Anonymous avatar

    Colette

    Hallo Lonneke,

    Ik kwam jou oproep tegen en wil toch graag een berichtje achter laten.

    Ik hen zelf dyslexie en heb een dochter die ook dyslexie heeft. Ze is nu 9 jaar en sinds 1 jaar is officieel dyslexie vastgesteld. Ook ik liep tegen de genoemde vooroordelen van school aan;“ze groeid er wel overheen”, “ze heeft nogniet haar gevoelige periode”enz. maar ondat ik teveel dingen van mezelf herkende ben ik gaan zoeken en zijn we erachter dat ze inderdaad dyslexie heeft. Nu doet de school haar best om haar toch zoveel mogelijk te helpen en gaat ze een keer per week naar therapie. Met kleine stapjes gaat ze beetje bij beetje vooruit.

    Wat ik toch wel wilde opmerken is dat je leest dat mensen in de omgeving geen begrip tonen en dat mensen zo bot kunnen reageren. Helamaal waar, maar het is voor mensen die geen dyslexie hebben ook heel moeilijk voor te stellen wat het is om niet te kunnen lezen of spellen, voor hen is het zo gewoon als adem halen en als iemand dan zegt dat hij of zij daar heel veel moeite mee heeft kunnen ze het eigenlijk niet voorstellen. Natuurlijk zouden meer mensen erover kunnen worden geinformeerd maar dan nog kunnen ze zich er geen voorstelling bij maken. Het is net alsof je tegen iemand zegt, denk eens niet aan (bv) de koningin. Ze kunnen er wel niet aan denken, maar het plaatje van de koningin zit wel in hun hoofd, en je kan het er niet uithalen. Ik denk dat dat het zelfde is met dslexie. Je kan wel zeggen dat je het hebt maar voor iemand die het niet heeft is het bijna niet mogelik om het voor te stellen laat staan begrijpen en ervaren. Ik heb dit ook gemerkt bij mijn man en zijn familie, ze doen erg hun best maar kunnen er toch geen beeld bij vormen. Voor mij en mijn dochter soms erg frustrerend.

    Ik hoop met het bovenste stukje te vertellen dat het niet altijd omwil is voor niet dyslectische als ze niet reageren zoals wij zouden willen.

    Met mij gaat het momenteel goed, ik ben ook de nodige hobbels in mijn leven moeten nemen, en als dingen anders waren gelopen had ik waarschijnlijk ook wel meer kunnen “studeren” maar dat is niet zo gegaan,

    Ik hoop dat ik voor mijn dochter een steun kan zijn in het oplossen van dingen die ze tegen gaat komen, maar ik ben van mening dat zij vooral de gene is die die moet oplossen ( naar mate ze groter wordt, worden de problemen ook anders natuurlijk), ik zal haar zoveel mogelijk helpen en steunen en hopelijk kunnen we het beste voor haar bereiken.

  • Anonymous avatar

    asja

    Hoi Lonneke,

    Hopelijk leest je deze bericht, want ja het is al weer 4 jaar geleden.

    Toch wil ik reageren. Ik heb zelf dyslexie. Dit is pas bij mij op 22 jaar ontdekt. (ben nu 30+)

    Ik vroeg me af of je boek geschreven is. Ben erg nieuwsgierig naar de verhalen en vooral herkenning.

    Als je nog opzoek ben naar verhalen. Wil ik mij verhaal nog wel vertellen.

    Vriendelijke groet,

    asja